Η διαγραφή της συνείδησης
Είναι λυπηρό ότι η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στον Χριστιανισμό, μέσα στην Συνταγματική Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, επιχειρηματολογείται πάνω στη βάση μιας στρεψοδικίας : πως σε ορισμένα από τα κράτη που συναπαρτίζουν την Ενωση, έχει θεσπισθεί ο διαχωρισμός της Εκκλησίας από την Πολιτεία.
Σαν να ισοδυναμεί κάτι τέτοιο με την εξαίρεση της χριστιανικής πίστης από τις κοσμοθεωρητικές/συνειδησιακές επιλογές ενός πολίτη των συγκεκριμένων κρατών.
Ενας χωρισμός της Εκκλησίας από της Πολιτεία, ας εννοήσουμε, δεν σημαίνει την ματαίωση του δικαιώματος της κοινωνίας να αυτοσυνειδητοποιείται μέσω μιας ορισμένης Ερμηνείας της ζωής και του κόσμου. Ούτε ότι αναιρείται η ελευθερία της κοινωνίας να προκρίνει, επί τούτου, την χριστιανική εκδοχή της απάντησης.
Από 'κεί και πέρα, το να απαγορεύεται η καταγραφή της οποιασδήποτε νοηματοδοτικής επιλογής, στα θεσμικά κείμενα της κοινωνίας ετούτης, συνιστά μια... συγκροτημένη υποτροπή προς την Απονοηματοδότηση : προς ένα κοινωνικό γίγνεσθαι που εξελίσσεται, τάχα, απουσία κάθε προσανατολισμού.
Το "μυστικό" αυτού του παραλογισμού είναι βέβαια το ποιά είναι, σήμερα, η επικρατούσα --μέσα στο σύνολο των ευρωπαίκών λαών-- “νοηματοδοτική επιλογή” : αν τυχόν ήταν οιαδήποτε άλλη, θα έχαιρε, αυτονοήτως, κάθε δυνατής τιμητικής της αναφοράς. Εφ' όσον είναι η χριστιανική, όμως, τότε λαμβάνεται "αρμοδίως" η απόφαση για την, κατ' εξαίρεσιν, διαγραφή της.
Αρμοδίως! Δηλαδή ολιγαρχικώς...
Για να στοιχειοθετηθεί, έτσι, κατά τρόπο αντιληπτό κι απ' τις πέντε αισθήσεις μας, ότι η εκκοσμίκευση δεν ήταν γενεσιουργός συνθήκη της δημοκρατίας -- όπως μάς "διαφωτίζουν" οι παιδαγωγοί μας : η αντιδημοκρατικότητα, απεναντίας, είναι η γενεσιουργός προϋπόθεση της εκκοσμίκευσης.
Σε σημείο που ο ίδιος ο χωρισμός της Πολιτείας από την Εκκλησία να αποδεικνύεται ως η περιεκτικώτερη όλων των στρεψοδικιών : ο Ορος εκείνος δια του οποίου, πρόσβαση στην πολιτική εξουσία θα διαθέτουν, πλέον, μόνο όσοι αντιστρατεύονται τον επικρατούντα, στις μέρες μας, κοινωνικό προσδιορισμό του νοήματος. Ενας χωρισμός, εν τέλει, της Πολιτείας από την Κοινωνία της!
Ωστε η πολιτική διαχείρηση, περαιτέρω, να "αξιοποιείται" ως μέσον, ειδικά, συνειδησιακής χειραγώγησης. Κι ενώ η συμβολική της αποχριστιανοποίησης θα επισημοποιεί, με κάθε ευκαιρία, την ευθέως αντιχριστιανική στοχοθεσία των δοκούντων άρχειν τοις έθνεσι.
Ειρήσθω εν παρόδω ότι εξ ίσου πλασματική προβαίνει και η, συνάλληλη, προσπάθεια των ιδεολογικών αρχόντων μας να “αιτιολογήσουν” τη διαγραφή της χριστιανικότητας, ως... έκφραση σεβασμού προς τα άλλα θρησκεύματα.
Σα να είναι δύσκολο να αντιληφθούν οι πιστοί των θρησκευμάτων αυτών πως ο κρίσιμος στόχος, για όσους κινούν τα νήματα, είναι να καταστείλουν την έκφραση της (εκασταχού) πολυπληθέστερης θρησκευτικής παρουσίας. Και πως, όταν αυτό επιτευχθεί, ο δρόμος για την κατάπνιξη της έκφρασης κάθε ολιγαριθμώτερης παρουσίας, θα απομένει ορθάνοιχτος!
Ωστε η επίκληση των Μειονοτήτων να αποδεικνύεται (με ένα ακόμη παράδειγμα) ως ο προσφορώτερος τρόπος, στη διάθεση των κραταιών του καιρού, για να εξυφαίνουν τον κατακερματισμό εκείνης της συντριπτικής Πλειονότητας, της οποίας αντιστρατεύονται τον αυτοπροσδιορισμό.
Κι ενώ η διακρατική Εξουσία θα μεγεθύνεται σε “μοχλό” μιας αδυσώπητης απόπειρας αναίρεσης όχι, απλώς, των επί μέρους ελευθεριών αλλά της ίδιας –ήδη-- της έννοιας της Ελευθερίας μας : ως “δικαιώματος” ν’ αποδώσουμε στην Υπαρξη ένα νόημα στους αντίποδες της (επιβαλλομένης) απονοηματοδότησης...
Ελλείψει μιας τέτοιας, πάντως, έννοιας της ελευθερίας, αναρωτιέμαι ποιος καιρός θα μπορούσε να διαπιστωθεί πιο ανελεύθερος απ’ τον ενεστώτα. Ποια “συνθήκη” δεινότερη. Ποια βιοτή σκοτεινότερη.
Γιώργος Καστρινάκης