Κατηγορίες

 Ένας «σύγχρονος» και «οραματιστής» υπουργός Εξωτερικών

Δικηγόρου – Αντιπροέδρου του Δικτύου 21

Ο «Μικροπολιτικός», στα ΝΕΑ της 30.10.2003, έγραψε τα εξής :

«Στη μακρινή Χιλή βρίσκεται ο Γιώργος Παπανδρέου. Ο υπουργός Εξωτερικών ζήτησε μάλιστα από την πρεσβεία μας στο Σαντιάγκο να εντοπίσει έναν Έλληνα της Χιλής, γιατί θέλει να τον συναντήσει. Πρόκειται για τον Ανδρέα Γαλανάκη, ο οποίος ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Χιλής και, μετά το πραξικόπημα Πινοσέτ, συνελήφθη και βασανίστηκε με ηλεκτροσόκ».

Εντυπωσιάζουν, πράγματι, η λεπτότητα των αισθημάτων, η ευαισθησία και η ανθρωπιά του υπουργού μας των Εξωτερικών.

Μέσα στο ασφαλώς βαρυφορτωμένο πρόγραμμα της επίσημης επισκέψεώς του στην Χιλή, σκέφθηκε να συναντήσει και τον ταλαιπωρημένο συμπατριώτη μας.

Οπωσδήποτε για να του εκφράσει τον θαυμασμό του και την συμπάθειά του για τα όσα υπέστη εξ αιτίας των δημοκρατικών του πεποιθήσεων, από τα όργανα του κατάπτυστου Πινοσέτ.

Αλλά ακόμη και για να υποδηλώσει, με την συμβολική αυτή κίνησή του, την βαθιά αποστροφή του προς τον ολοκληρωτισμό, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα ανελεύθερα καθεστώτα και τους ανά τον κόσμο δικτάτορες.

Ποιος, στ’ αλήθεια, θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος μπροστά σ’ αυτό το αυθόρμητο ξεχείλισμα της δημοκρατικής ευαισθησίας του υπουργού μας και να μην χειροκροτήσει κατενθουσιασμένος αυτό το νέο δείγμα του απαράμιλλου δημοκρατικού του φρονήματος;

Βέβαια, πολύ πρόσφατα ο υπουργός μας βρέθηκε στην Κύπρο. Περιέργως κανένα ρεπορτάζ δεν μας πληροφόρησε αν επισκέφθηκε τα χαροκαμένα σπίτια των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού.

Είναι αλήθεια ότι δεν είχε κανένα λόγο να πάει, αφού δεν θα έβρισκε εκεί τα δυο παλικάρια της Κύπρου, που δεν είχαν την «τύχη» να βασανισθούν, όπως ο καλός συμπατριώτης μας στην Χιλή, αλλά να δολοφονηθούν άγρια από τους γνωστούς «Γκρίζους Λύκους»….

Θα μου πείτε ότι ο αιμοσταγής Πινοσέτ ουδεμία σχέση έχει με τους Τούρκους στρατοκράτες.

Εκείνος ήταν ένας βάναυσος δικτάτορας, αντιπαθέστατος σε όλη την προοδευτική διανόηση της οικουμένης, ενώ οι νεοκεμαλιστές της ʼγκυρας βαδίζουν, με την ολόθερμη στήριξη των Σημίτη – Παπανδρέου, προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, προκαλώντας ενθουσιώδη δημοκρατική ανατριχίλα στους προοδευτικούς μας, που τους κρύους χειμώνες ξημεροβραδιάζονται στο «Φίλιον», ενώ ξαποσταίνουν, από τον αγωνιστικό τους πυρετό, τα καλοκαίρια στη Μύκονο.

Θα μπορούσε ακόμη ο Γ. Παπανδρέου να επισκεφθεί τα φυλακισμένα μνήματα των απηγχονισμένων ηρώων της ΕΟΚΑ.

Αλλά ένας σύγχρονος υπουργός τι δουλειά έχει με ρομαντικούς νεανίες που έβαζαν την ελευθερία της Πατρίδας πάνω από τη ζωή τους;

Αν είχαν μυαλό, θα ζούσαν σήμερα και θα μπορούσαν να επωφεληθούν το «δημοκρατικό» άνοιγμα των «συνόρων» του Ντενκτάς και να πάνε να παίξουν στα καζίνα της Τουρκοκυπριακής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου.

Ίσως βέβαια θα μπορούσε να συζητήσει με την Τιτίνα Λοϊζίδου για να διαπιστώσει αν οι Τούρκοι συμμορφώθηκαν, επί τέλους, με την σε βάρος τους καταδικαστική απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης και αν την αποζημίωσαν, όπως όφειλαν, για την δήμευση της περιουσίας της στα κατεχόμενα.

Αν είναι δυνατόν ένας «ευρωπαϊκού» αναστήματος υπουργός να ασχολείται με τέτοιες μικρότητες….. Όταν «γράφεις ιστορία», χέρι – χέρι με «δημοκράτες», που δεν δίνουν δεκάρα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και περιφρονούν προκλητικότατα τις ευρωπαϊκές υποδείξεις για τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας, νοιώθεις την ανάγκη να φανείς «ανώτερος» και να κλίσεις τα μάτια σε ενοχλητικές καταστάσεις, που, χωρίς λόγο, μπορούν να χαλάσουν το «κλίμα συνεργασίας» και «αμοιβαίας κατανόησης»

Θα μπορούσε επίσης ο Γ. Παπανδρέου, όταν βρέθηκε προ καιρού στην Κωνσταντινούπολη, να ζητήσει να επισκεφθεί την Χάλκη, για να δει την βασανιστική σιωπή που ταράζει την πνευματική κολυμπήθρα της Ορθοδοξίας.

Αλλά γιατί να ταλανίζεται από τέτοιες ματαιοδοξίες ένας ρεαλιστής υπουργός, όταν μάλιστα έχει ζήσει την ανεπανάληπτη εμπειρία να συνοδεύει με παλαμάκια τις νταλκαδιάρικες ζεϊμπεκιές του, ο αλήστου μνήμης Τζεμ, στα «ντέρτια» του για την μνήμη του πατέρα του;

Θα μπορούσε να αναζητήσει κάποιους έλληνες γέροντες, από αυτούς που σέρνουν τα τελευταία ξεψυχισμένα βήματα του Ελληνισμού στην Πόλη, για να δει πόσο «δημοκρατικά» υποκύπτουν στην τραγική τους μοίρα οι άλλοτε πρωταγωνιστές της κοινωνικής και οικονομικής ζωής της, κρύβοντας ακόμη και το όνομά τους, προκειμένου, τουλάχιστον, να πεθάνουν ειρηνικά….

ʼκου απαίτηση ! Η «Ισταμπούλ» δεν προσφέρεται πια για τέτοιες ευαισθησίες και η βήμα – βήμα προσέγγιση της Ελλάδας με την Τουρκία δεν μπορεί να υπηρετηθεί με ξεπερασμένες «εθνικιστικές» προκαταλήψεις και με «ανούσιες» ιστορικές αναδρομές, που σκιάζουν τον φωτεινό ουρανό της αψεγάδιαστης ελληνοτουρκικής φιλίας.

Πολλά θα μπορούσε να κάνει, αν το ήθελε και αν το θεωρούσε υποχρέωσή του ο Γ. Παπανδρέου.

Όμως, η συνάντησή του με τον Ανδρέα Γαλανάκη στην Χιλή, οριοθετεί τα ενδιαφέροντά του και τις φιλοδοξίες του.

Η συμβολικού χαρακτήρα επικοινωνία του με κάποιο θύμα του Πινοσέτ, ενισχύει το «αγωνιστικό» του προφίλ στα μάτια της αριστεράς, για την οποία ο Χιλιανός δικτάτορας υπήρξε, ανέκαθεν, μόνιμος στόχος των ιδεολογικών της αναθεμάτων.

Αντίθετα, ο Ελληνισμός της Κύπρου και της Κωνσταντινούπολης, ιδίως εκείνος που έχει μάθει να αγωνίζεται, να μην υποκύπτει και, συνήθως, να πεθαίνει για την ελευθερία, προκαλεί δυσβάστακτες παρενέργειες στην ελληνοτουρκική προσέγγιση, αφού δυσαρεστεί τους Τούρκους «φίλους» μας και παγώνει τον ενθουσιασμό τους για τις γενναιόδωρες προσφορές μας.

Ας αποφύγουμε, λοιπόν, τα δυσάρεστα «μονοπάτια» και τις επικίνδυνες «κακοτοπιές». Ο λαϊκισμός υπηρετείται άνετα και από την «κοντινή» μας Χιλή. Οι οιμωγές από την Κύπρο και την Πόλη (για την Τένεδο και την Ίμβρο ούτε λόγος να γίνεται…..) είναι πολύ «μακριά» για να μας χαλάσουν την εκσυγχρονιστική και παγκοσμιοποιημένη μακαριότητά μας. Ο υπουργός μας των Εξωτερικών χαράζει τον δρόμο της προόδου και της «ειρήνης». Δοξάστε τον!

Κ.Χ. 2/10/2003