Ακούγεται πολύ ποιητικό, τόσο που κινδυνεύει να..πέσει στο στόμα των "προστατών της προόδου". Και ποιος μας ξεπλένει ύστερα από τα λύμματα του επιστημονισμού ! Ω! ναι, γίναμε τόσο ανήμεροι ορθολογιστές, που δεν υποφέρουμε τον "επαρχιωτισμό" των συγκινήσεων ! "Ο κόσμος άλλαξε" φωνάζουν, λες και αυτή η "αλλαγή" είναι μια ριζική μετάπλαση του υπαρκτού, μια οριστική εξάλειψη των χτεσινών μας ρεμβασμών. Βάσανο ο ντουνιάς για όσους αυτοβαλσαμώνονται στην παμπάλαιη μιζέρια των μιμήσεων.
Μνήμες του Πολυτεχνείου. Κι ο Νοεμβριάτικος ήλιος απίθανα ανθεκτικός πάνω στα μάρμαρα και τις οθόνες. 'Ηχοι αποσπασματικοί και εικόνες τρεμάμενες, ξέφτια μιας νύχτας που ξανάβαλε την ιστορία στα ανθρώπινα μεγέθη. Πήρε το μικρό και το μεγάλωσε, το άφησε να κυματίζει στους καθρέφτες, για να το βρουν όσοι δε δειλιάζουν με τη θέα του προσώπου τους.
Κι όμως, ήταν μια "εσωστρεφής πολιτική έκρηξη", μια "αστική εξέγερση". Εδώ είναι που πιάνουν δουλειά τα φοβερά πελέκια της "πολιτικής κοινωνιολογίας" ! Ρίχνουν αλύπητα στην κλίνη του Προκρούστη την αλήθεια του πράγματος και μαστορεύουν μια "ανάλυση". Παίρνουν το υποκείμενο και το "κοπτοράπτουν" σε "μέγεθος" και "συντελεστή". Με όλη την εγκληματική απάθεια των "επιστημονικών κατηγοριών" ανασυντάσσουν το ποιόν της εμπειρίας, συντρίβουν- οι χυδαίοι- τους προβολείς της ψυχής και κατασκευάζουν μια αποστηθιζόμενη διδακτική ενότητα. Που όπως κάθε "μάθημα", δεν έχει ούτε μια στάλα φρέσκου ουρανού. 'Εχει, όμως, "ειδικούς" και "παπαγάλους", μοντέρ της μαζικής αποβλάκωσης μέσω του "θετικού πνεύματος". Ξέρετε δα ! Εκείνο που μόστραρε κι ο Μαυροκορδάτος, αφήνοντας ο κανάγιας το Μεσολόγγι να κυριευθεί εν ονόματι του "πολιτικού ρεαλισμού".
Οι πολιτικοί προσδιορισμοί των γεγονότων είναι ένας "πειστικός" τρόπος να μοντάρεις μια κουλτούρα. 'Οχι πως είναι περιττοί ή βλαπτικοί. Σημασία έχει μέσα σε ποιο γενικό πνευματικό κλίμα τους χρησιμοποιείς. Πάει πια η φορτισμένη αλλά και προσανατολισμένη ρητορική για το Νοέμβρη. Για κάθε "Νοέμβρη". Πρόσφατα, ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, ημίγυμνα μπαλέτα κρατούσαν αναμμένους αναπτήρες άδοντας το "'Ενα το χελιδόνι" ! Η ευτέλεια της τηλεοπτικής δημοκρατίας μας σε όλο της το μεγαλείο. Ο θαυματουργός λυρισμός του Νοέμβρη τώρα ενοχλεί την αισθητική και τη σοβαρότητα των αγοραίων διανοουμένων. 'Οπως ακριβώς τους απωθεί η ανεπιτήδευτη λαϊκή συγκίνηση για τους φοιτητές στο Δραγατσάνι, για τους απροσκύνητους πεινασμένους στο Μεσολόγγι, για τους ξεριζωμένους 'Ελληνες της Σμύρνης, για..για.."Βλαχιές", μωρέ, και "λαϊκισμός"! 'Ολη αυτή η όψιμη σοφιστικέ απέχθεια, αυτός ο μοχθηρός αρχοντοχωριατισμός των νεοπληβείων του Κολωνακίου, δεν είναι μια απλή πνευματική στάση. Είναι μια ολοφάνερη στρατηγική αποκαθήλωσης και εξόντωσης του αντιστασιακού φρονήματος. Βάζοντας την "άναρχη" ζωή μέσα στο αποπνικτικό εμβαδόν των "επιστημονικών εννοιών" κατορθώνεις το σβήσιμο της ψυχικής φλόγας. Ο νέος άνθρωπος, πλέον, αποστρέφει το βλέμμα από τον "αναχρονισμό" και την "απλοϊκότητα" του συναισθήματος, και χώνεται ως το λαιμό στον ελεγχόμενο ακαδημαϊσμό της θεωρίας. Ποιο ήταν το βασικό επιχείρημα της Ρεπούση ; "Δε μπορούν να κρίνονται τα επιστημονικά συγγράμματα από τους αδαείς". Μέσα από το σχετικό της δίκιο παραγόταν μια γενική κοινωνική κουλτούρα.
"Πετάτε τους νεκρούς είπ' ο Ηράκλειτος κι είδε τον ουρανό να χλωμιάζει - Κι είδε στη λάσπη δυο μικρά κυκλάμινα να φιλιούνται - Κι έπεσε να φιλήσει κι αυτός το πεθαμένο σώμα του μες στο φιλόξενο χώμα"[Νίκος Γκάτσος]. Η τρομερή ακινησία των νεκρών συμπλέει με το τρομερότερο "τα πάντα ρει", κι η μνήμη του Νοέμβρη γίνεται μια αταξινόμητη πυρκαγιά που δίνει δικαίωση στη μελαγχολία. Το τρελαμένο φοιτηταριό που βάλθηκε να επιβάλει την "αστικοδημοκρατική ολοκλήρωση", όπως κάθε κομματικά αστράτευτο "υποκείμενο", ξεπέρασε τον εαυτό του, έγινε ποιότητα εξέγερσης, πένθιμη ανάκληση των πιο γόνιμων απελευθερωτικών κινήσεων, κι έσπειρε την ιστορία, δηλ. το δικό μας το κακορίζικο παρόν, με μικρά κυκλάμινα που φιλιούνται, με τα πιο μοναχικά λουλούδια σε "πόζα" του πιο στενού και απελευθερωτικού δεσμού. Εκείνο το βράδυ το Κολωνάκι έτρωγε τα νύχια του ψάχνοντας μέσα στις σκιές τα υπολείμματα της παρακμής του. Ούτε τέτοια δεν είχε..
Αυτό έχουν οι αυθόρμητες εξεγέρσεις. Παραβιάζουν την κερκόπορτα των εξουσιών κι αφήνουν να σκάσει μύτη η ποίηση, η αποκοτιά της πιο καθημερινής απόγνωσης, που φτύνει τα μοντέλα και απογειώνεται στον πιο κοινωνικό ναρκισσισμό. Γίνεται "πνεύμα απόλυτο" που ενοποιεί τη μνήμη. Αυτό δε γουστάρουν οι "νηφάλιοι" της ακαδημαϊκής αφασίας. Κι επειδή δε μπορούν να το καταστείλουν με άμεση ρήξη, το ευνουχίζουν μέσω της "επιστημονικής επανανάγνωσης". Τώρα δεν καίνε τις μάγισσες. Τώρα απομυθοποιούν τον ανυπόστατο μυστικισμό τους. Λες και οι μάγισσες ήταν ποτέ "δαιμονικά φερέφωνα του Σατανά". Λες και δεν ήταν όψεις του "αιρετικού".
Πώς να εξορίσεις μια αόρατη φωτιά ; Αυτό πασχίζουν οι μεγάλαυχοι των εννοιών. Βρε καλώς τους! Οι παλιοί "φρόνιμοι" του παραδοσιακού συντηρητισμού κάνανε τη δουλειά τους με τα στερεότυπα των "συνετών νουθεσιών", για να μην κατέβουν στη διαδήλωση οι μαθητές, για να μη βγει στο κλαρί ο "Βασίλης" του δημοτικού τραγουδιού. Για να μην υπάρξει ΕΑΜ, και "114", και "Ιουλιανά"...Οι νέοι "ρεαλιστές" του δυτικότροπου εκσυγχρονισμού καταφεύγουν στο σκουριασμένο ελιτισμό των "αναλύσεων", για να αποσυναισθηματοποιήσουν την πολιτική και να προλάβουν το ανεξέλεγκτο της ανυπακοής. Που, έννοια τους, και κοντοζυγώνει...
"Κι όμως δεν αυτοκτόνησα.- Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του στο πριονιστήριο;- Η θέση μας είναι μέσα δω σ' αυτό το δάσος - με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς - με τις ρίζες σφηνωμένες μες στις πέτρες."['Αρης Αλεξάνδρου]. Η "Γενιά του Πολυτεχνείου", τώρα, φουμαίρνει τα πούρα Αβάνας της χρυσοφόρας εξουσίας και στελεχώνει τα υψηλά κλιμάκια των εταιρειών. Αυτό που "δεν αυτοκτόνησε" είναι η συναισθηματική σημασία της αντίστασης. Το πνεύμα μιας ζωής που έχουν βαλθεί να το καταντήσουν παρακεντέ της επηρμένης Δύσης. Κι "αυτό το δάσος" είναι η σημερινή οδύνη από μια αλήθεια που προσβάλλεται και λεηλατείται, από ένα "πρόσωπο" που συκοφαντείται και περιφρονείται σαν τον μεγαλύτερο αμαρτωλό. Σα να πρέπει να ντρέπονται όσοι θυσιάστηκαν στην Αλαμάνα, όσοι διέσωσαν από το αλφάβητο τρία μόνο γράμματα και μ' αυτά φώναξαν "αέρα" και σκόρπισαν τους φασίστες, όσοι αντιστάθηκαν και πέθαναν γιατί δεν διέγνωσαν το "πολιτικώς ορθόν" της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο...'Εχουν μια γλυκύτατη "αλητεία" τα Πολυτεχνεία! Δεν απαρνούνται την ταξική και πολιτική τους ταυτότητα, αλλά δεν ξεκουνάνε κι από την αλχημεία του απρόβλεπτου, από αυτή την ακατάλυτη μήτρα κάθε ανασφάλειας. 'Οσους ορισμούς κι αν σκαρώσουν, όσες "νηφάλιες επαναπροσεγγίσεις" κι αν εμπνευστούν, όσες κακορίζικες και εμπαθείς θεωρητικούρες κι αν αραδιάσουν...το Πολυτεχνείο θα ζωντανεύει την καρδιά μας και θα στοιχειώνει τον ύπνο τους. Θα "συνωστίζεται" κι αυτό σε κάποια φλεγόμενη προκυμαία την ώρα που αυτοί θα τζογάρουν απελπισμένοι με τα Ζωνιανά. Ο καθείς και οι πολιορκημένοι του....
